Deze blogpost maakt deel uit van Why I live in Antwerp, het nieuwe solo-project van Isle of the Sky

We zijn vandaag maandag, 14 december 2020. Enkele dagen geleden voerde ik voor de tweede keer mijn performance ritueel ‘Why I live in Antwerp’ uit. Opnieuw was er (bijna) geen fysiek publiek aanwezig. De impact die de dag daarop volgde, was intens en voelde als de laatste grote schoonmaak van dit jaar. De aangekondigde zonsverduistering die vanmiddag zichtbaar was in Chili en Argentinië, heeft intussen de nieuwe maan in Boogschutter begeleidt. Ze geeft de aanzet om nog meer waarheid naar buiten te brengen.

Nog een week te gaan… Wat staat ons te wachten?

Degenen die mijn boeken reeds lazen, zullen zich herinneren dat mijn missie op deze planeet Aarde alles te maken heeft met de uitvoering van een Plan. Een Plan, zo oud, dat de meeste mensen er nog nooit van gehoord hebben. En zelfs degene die wel al eens van een Groter Plan gehoord heeft en oprecht naar de Waarheid ervan zoekt, zal heel wat hindernissen tegenkomen alvorens het Pad ernaar toe te ontdekken. Het Plan heeft dan ook al een hele weg afgelegd.

Lang, lang geleden gold ze als de standaard, de norm. Iedereen was ervan op de hoogte en begreep en wist hoe de zaken in elkaar staken. De levens van velen namen daardoor letterlijk een hoge vlucht en de Aarde schitterde en in het hele Multi-Versum kende men haar naam. Dit waren glorieuze, gouden tijden. Zoals het een Paradijs betaamt. Na eonen en eonen van harmonie en vrede, drongen er zich duistere krachten aan ons op. Het Plan ging noodgedwongen ondergronds. Dat zorgde voor nog meer spanning en duisternis. Dualiteit werd nu de norm. Licht en donker kwamen tegenover elkaar te staan en werden tegen elkaar uitgespeeld. Het Plan werd aangepast. Niet een maar verschillende keren. Totdat de tijd aanbrak waarop het Plan nog slechts leek op een sprookje. Een verhaaltje voor het slapen gaan. Ooit zou alles goed komen. Ooit…

Ik kan niet zeggen dat ik heb gewacht. Hoewel ik hier al heel lang verankerd ‘sta’ als een baken, een Wachter. Vergelijk het met een monnik die zichzelf dagen-, weken-, maanden-, jarenlang verbindt met zowel de Aarde als de Hemel. Lichaam en geest versmelten met elkaar en vloeien in een hoger vuur in elkaar over. Je gaat over naar een hogere bewustzijnsstaat die tijdloos is. Of er nu 100 jaar of 5 minuten voorbij gaan: je zou het niet kunnen zeggen. En het doet er ook niet toe. Het enige wat nog telt, wat rest, is: zijn. Je bent. Dat is alles. Je BENT.

Nee, ik kan niet zeggen dat ik heb gewacht. Dat ik uitkeek naar iets. Want ik wist dat het er al was.

We zijn met velen. Ontelbaar velen. En we zijn allemaal met elkaar verbonden. De kristallijne draden die tussen ons bestaan, lijken op een soort web. Het is het natuurlijke internet of world wide web. Het Kristallijne Grid dat uit puur Bewustzijn bestaat. Waneer er zich ergens in het web iets voordoet, dan zorgen de trillingen ervoor dat iedereen er onmiddellijk vanop de hoogte is. Wanneer er zich lange tijd niets van betekenis voordoet, BEN je alleen maar. Gelukzalig is het woord dat ik hiervoor zou willen gebruiken.

Jaren geleden begonnen er zich (t)rillingen voor te doen. Golven van informatie overspoelden mij in vlagen. De mensheid op deze planeet bereikte stilaan weer een bepaald niveau van wetendheid. Alsof ze uit een periode van slaap langzaam weer ontwaakte. Wat eerst vage geruchten waren, zwol geleidelijk aan tot een golf van vaststaande zekerheid. Ook ik ontwaakte want ontving hierdoor opnieuw een besef van tijd en ruimte… hoe relatief ook.

Het is niet voor niet dat ik/wij nu hier ben/zijn. Dat wat wij hier en nu op deze prachtige Aarde kunnen leren, is dat wij een fysiek 3-dimensionaal lichaam kunnen bewonen, terwijl wij tegelijkertijd in de fijnstoffelijke wereld leven. Het is dus niet ‘of’ maar ‘en’. Wij allen zijn multi-dimensionale licht-wezens – goden in wording – die zowel in de fysieke als in de non-fysieke wereld leven. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben wij de keuze gekregen om zelf te beslissen hoe we dat willen aanpakken. De keuze die ons wordt geboden, is simpel: ofwel gaan we uit van het (lagere) afscheidingsbewustzijn, ofwel gaan we uit van het (hogere) eenheidsbewustzijn.

Dat onze maatschappij in het verleden door het (lagere) afscheidingsbewustzijn werd gestuurd, spreekt voor zich. Anders was zoiets als honger en onrecht al lang de wereld uit geholpen. Dat onze maatschappij vandaag door het (hogere) eenheidsbewustzijn wordt uitgedaagd, dat is iets dat nu stilaan steeds meer voel- en zichtbaar wordt. Over heel de wereld slaan mensen de handen in elkaar en roepen luidop ‘genoeg!’.

De tijd van lijden is voorbij. De wind van verandering, nakend. De bladzijde van het Levensboek zal worden omgedraaid.

Nog een week… De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst…

Liefs

Ilse

P.S Tegenwoordig betrap ik mezelf erop dat ik heel ongeduldig word. Dat ik wil dat het vooruit gaat. Dat ik bijna uit mijn vel barst. Ik maan mezelf tot kalmte aan en doe precies dat wat mijn hart en ziel me zeggen te doen. Dat schenkt me immers het meest levensvreugde.

(Foto: Thomas Ceulemans)

 

Vergeet niet je (gratis) te abonneren op mijn YouTube-kanaal en/of volg me op Facebook of SoundCloud

Graag op de hoogte blijven? Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief!

Klik hier voor de volgende blogpost, en hier voor de vorige.