Deze blogpost maakt deel uit van Why I live in Antwerp, het nieuwe solo-project van Isle of the Sky

We leven in een tijd van grote omwentelingen. De mid-winter op 21 december, die dit jaar gemarkeerd werd door een grote conjunctie van de planeten Jupiter en Saturnus, is nauwelijks gepasseerd of er komt alweer een nieuwe volle maan aan. Die zal het nieuwe jaar 2021 inleiden. De opgang van het Tijdperk van de Waterman of Aquarius valt niet meer te stoppen. Verandering is nodig. Dat weet iedereen. De vraag luidt: gaan we dat ook echt onder ogen zien?

Het zal je misschien verbazen maar hier in Europa dragen we met z’n allen een zeer bijzondere verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid heeft alles te maken met spiritualiteit, met bewustwording. In mijn eerste boek Ziel in Zicht! (2012) deed ik reeds uit de doeken hoezeer de huidige mens is afgedwaald van het pad dat hem/haar naar de enige Waarheid leidt. Sindsdien herhaal ik steeds maar weer hetzelfde, in telkens andere woorden, of gebruik ik woorden van anderen. Christina von Dreien is bijvoorbeeld iemand in wie ik een bondgenote heb gevonden. Geboren in 2001 te Toggenburg (Zwitserland) behoort ze tot de lichting Nieuwetijdskinderen die ook wel Regenboogkinderen worden genoemd.

Ik citeer uit haar laatste boek Bewustzijn schept Vrede:

In theorie zijn de omstandigheden voor spirituele ontwikkeling in de hele wereld in gelijke mate aanwezig. Maar alleen in theorie, niet in de praktijk. In Europa woeden momenteel geen oorlogen, er is voor iedereen voldoende water en voedsel, we hebben bijna allemaal een dak boven ons hoofd en we hoeven niet bang te zijn dat er een bom op ons valt. Dit betekent dat we alles hebben wat nodig is om hier te kunnen leven. Voor andere landen geldt dat niet. In sommige moeten kinderen kilometers lopen om ergens een beetje smerig water te vinden, en ze hebben ook niet elke dag genoeg te eten.

Als mensen in de overlevingsmodus zitten, worden ze gedwongen om vooral vanuit de lagere chakra’s te functioneren, omdat alle thema’s rond overleving daarmee verbonden zijn. Om misverstanden te voorkomen: ik zeg niet dat er betere en slechtere of belangrijke en minder belangrijke chakra’s zijn, want we hebben ze allemaal in gelijke mate nodig om te kunnen leven. Als we ze niet allemaal nodig hadden, zouden we deze verschillende chakra’s niet hebben. Maar elk chakra heeft zijn eigen kwaliteiten en bewustzijnsaspecten.

Het bewustzijn dat we allemaal goddelijke wezens zijn en ons bewust moeten worden van wie we werkelijk zijn, is verbonden met de bovenste chakra’s. Voor mensen die elke dag moeten zien te overleven is het veel moeilijker om zich met spirituele onderwerpen bezig te houden, want als ze dat zouden doen, zou hun overleving niet zeker zijn. Het is terecht dat zij andere prioriteiten hebben. Maar als in een samenleving leeft die deze bestaansproblemen niet kent en waar je echt kunt leven – niet alleen overleven – heb je een verantwoordelijkheid.

Voor alle duidelijkheid: de overleef-modus die met de lagere chakra’s samenhangt, wordt gestuurd door lagere instincten. Maar vergis je niet: een maatschappij die aan de lopende band sex en geweld promoot (via hun mainstream media bijvoorbeeld), die op grote schaal angst verspreidt (angst voor terreur, angst voor een virus, ect.) en over het algemeen spirituele onderwerpen schuwt of onderdrukt, schakelt eveneens over op zulk een overleef-modus.

Terug naar Christina:

We dragen allemaal de verantwoordelijkheid om bakens te zijn voor die mensen die door hun moeilijke omstandigheden nog niet zover zijn. In theorie hebben alle mensen op de wereld gelijke kansen, maar in de praktijk is dat niet het geval.

Christina is ervan overtuigd (en ik ben het met haar eens) dat Europa voor veel andere landen een baken kan zijn als, en alleen als, we ons hier op de juiste manier ontwikkelen. Moeilijk is dat niet. We hebben hier immers alle informatie die we nodig hebben om ons spiritueel te ontwikkelen.

Door de dingen die we in theorie al hebben gezien om te zetten in praktische daden, en zo eerst onze eigen problemen op te lossen, zullen we echte ontwikkelingshulp aan anderen kunnen bieden. De huidige ontwikkelingshulp is geen echte hulp, maar het creëren van afhankelijkheid. We moeten dus bij onszelf beginnen. En als we op een gegeven moment onze eigen problemen hebben opgelost en hebben ingezien hoe we andere landen echt kunnen helpen zonder ze afhankelijk van ons te maken, kunnen we daarheen gaan om iets positiefs tot stand te brengen. Belangrijk daarbij is dat we de mensen daar niets opleggen, maar ze zodanig steunen dat ze onafhankelijk kunnen blijven en in hun eigen tempo veranderingen kunnen doorvoeren. We moeten de cultuur van de landen die we helpen, laten zoals die is. Want de landbouw die we hier in Europa hebben, kan in Afrika bijvoorbeeld niet worden bedreven. Het zou volstrekt zinloos zijn om onze manier van landbouw midden in de Sahara te willen bedrijven. De mensen die daar opgroeien, weten precies wat voor hen het best werkt.

Als we echt ontwikkelingshulp willen bieden, moeten we de houding loslaten dat we alles beter weten. Alle culturen kunnen van elkaar leren. Mensen in andere culturen kunnen ons dingen leren, en wij kunnen hun dingen leren. (…) We moeten dus eerst onze eigen rotzooi opruimen. Zolang dat niet gebeurt, is het zinloos om ontwikkelingshulp te bieden, want die zou dan niet het gewenste effect hebben.

Het heeft ook geen zin om te praten over wereldvrede zolang we zelf nog ruziën met onze buren. We kunnen pas bakens voor de toekomst zijn als we in onszelf echt innerlijke vrede hebben gevonden. Het is niet genoeg om alleen maar over vrede te praten, we moeten zelf vrede worden.

Veel mensen hopen tegenwoordig op de grote verandering, maar die verandering zijn wij zelf, ieder van ons. Natuurlijk zijn er mensen die anderen belangrijke impulsen kunnen geven, maar deze impulsen leiden alleen maar tot veranderingen in mensen die de impulsen serieus nemen en er in hun eigen leven iets mee doen. Beiden zijn altijd nodig: mensen die impulsen geven en mensen die impulsen omzetten. Hoelang het zal duren voordat de wereld verandert, hangt dus af van ons als collectief. Want wij dragen hiervoor de verantwoordelijkheid, wij zijn degenen om wie het gaat. Wij, als bevolking van de Aarde, zijn verantwoordelijk voor wat er wel en niet op deze planeet gebeurt, en we kunnen ons niet aan deze verantwoordelijkheid onttrekken. Het enige wat er uiteindelijk toe doet, is dat we de ethiek die we in ons hart voelen in de praktijk brengen. Dan komt alles goed.

We zijn allemaal als zielen naar deze planeet gekomen om licht-sporen na te laten. Vandaar dat er momenteel velen van ons in dit werelddeel geboren zijn/leven. Laat je niets wijs maken: overbevolking is een mythe. Talrijke zielen kozen dit wereldtoneel precies nu uit om hier aanwezig te zijn; om fysiek deel te kunnen uitmaken van deze ingrijpende ommekeer. Daarvoor zijn we hier. Niet om tot robots gemaakt te worden. Daar zijn we nu al lang genoeg mee bezig geweest, en die ervaring was ook ergens goed voor. Maar nu moeten we ons weer herinneren dat we de verplichting en verantwoordelijkheid hebben om zelf de verandering te zijn die we in de wereld willen zien.

In de woorden van Christina: Als er iets gedaan moet worden – ongeacht op welk gebied, op welke manier of in welke mate -, is er voor ieder mens een moment dat voor hem het juiste is. 

Wanneer dat moment er komt: aarzel dan dus niet maar wees moedig.

Liefs

Ilse

(Foto: Kathleen Steegmans)

 

Vergeet niet je (gratis) te abonneren op mijn YouTube-kanaal en/of volg me op Facebook of SoundCloud

Graag op de hoogte blijven? Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief!

Klik hier voor de volgende blogpost, en hier voor de vorige.