Deze blog(post) maakt deel uit van het documentaire-filmproject Terug naar het Paradijs waarin ik samen met mijn geliefde, regisseur/cameraman Thomas Ceulemans, een klein bijzonder meisje volg. Haar naam is Amy.
Het artikel dat een eigen leven begon te leven en tot een heus samenwerkingsproject leidde, heette Ziel in Zicht! naar mijn eerste boek, uitgegeven in 2012. Het verscheen in de zomerspecial van juli-september 2020 in het tijdschrift van La Verna.
Ik zal nooit vergeten welk traject Kristien (toevallig dezelfde naam als de moeder van Amy) en ik aflegden in de aanloop naar de publicatie van dit controversiële artikel. Een boek schrijven over een bepaald onderwerp is immers heel wat anders dan een artikel. In een boek krijg je de tijd om langzaam een relatie op te bouwen. Stap na stap neem je de lezer met je mee. Een artikel daarentegen heeft helemaal niets met traagheid. Je hebt maar een aantal woorden tot je beschikking en daarmee moet je al redelijk snel tot de kern doordringen. Ik merkte dat ik geen moeite had met woorden te vinden; integendeel. Alleen kwam ik liever niet meteen volledig uit de kast. Dat was echter buiten de scherpzinnigheid van Kristien gerekend. Ze bleef me maar met vragen bestoken totdat ik het er uiteindelijk allemaal uitgooide. Dat had Kristien denk ik niet verwacht! Ik vind het ontzettend dapper van haar dat ze het artikel uiteindelijk toch publiceerde.
Ziel in Zicht!
Op(en)staan voor een betere wereld!
Ilse Wanten
Deze tekst van Ilse opent nieuwe werelden en nieuwe perspectieven. Om er mij echt te kunnen in inleven moest ik mijn vertrouwde denkbeelden loslaten. Dat gaat gepaard met weerstand. Maar soms moet je door je weerstanden gaan om te kunnen groeien. Benieuwd naar jou, lieve lezer.
Kristin
Normaal gezien, als alles was verlopen volgens plan, had ik op 29 maart een getuigenis gegeven in de Cirkel van Verbondenheid, gevolgd door mijn allereerste (!) lezing op 23 april. Tijdens deze speciale bijeenkomsten zou ik voor het eerst openlijk gesproken hebben over mijn visioenen.
Reeds op zeer jonge leeftijd had ik ervaringen met de Hogere Lichtwerelden en hun bewoners en leerde ik leven met herinneringen aan vorige levens die in hun geheel een zeer lange periode overspannen. Ze hebben betrekking op deze fysieke aardse dimensie maar overstijgen die ook, bijvoorbeeld wanneer ik mij in de werelden van Lyra en Mars, of dus op andere planeten bevond.
Vanaf dat ik het mij kan herinneren, zo rond mijn vijf jaar, wist ik dat de jaren 2012 en 2020 zeer belangrijke data inhielden, niet alleen voor mijzelf maar voor de gehele wereld. ‘Vanaf 2020 zou het écht hard beginnen gaan’, zo deelde ik mee aan ieder die het horen wilde. Enerzijds wist ik dat ik tegen die tijd een gedeelte van mijn eigen (zelf-)onderzoek zou hebben afgerond. Anderzijds dat de wereld een dergelijke weten-schap zeer goed zou kunnen gebruiken bij het nemen van haar volgende noodzakelijke evolutionaire stap: de stap naar het alles-verbindende Eenheidsbewustzijn.
In 2012 zag mijn eerste boek Ziel in Zicht! het levenslicht na zeven intense jaren van onderzoek. Dat vierde ik door naar Mexico te reizen, meer bepaald naar het Maya-gebied te Yucatan. Velen hadden er destijds over gehoord of gelezen: het jaar 2012 zou het einde van de wereld markeren aangezien één van de Maya-kalenders op 24 december afliep, nadat die op 11 augustus in 3114 voor Chr. (volgens de gregoriaanse kalender) was begonnen.
Wat niet iedereen voldoende besefte, was dat dit zogenaamde einde eerder sloeg op het einde van een tijdperk, en niet van de wereld in zijn geheel. In de astrologie drukken ze het zo uit: het vissentijdperk loopt op z’n laatste benen terwijl het lang verwachte waterman-tijdperk aan haar opgang begonnen is. Op dit ogenblik bevinden we ons dus tegelijkertijd in beide werelden. Ik spreek trouwens niet voor niets over ‘zijn laatste benen’ en ‘haar overgang’. In het inmiddels verouderde orthodoxe tijdperk domineerde dan ook een meer mannelijke manier van denken en zijn. Dit in tegenstelling tot de Nieuwe Wereld waarin eindelijk weer plaats wordt gemaakt voor een vrouwelijk non-dualisme of holisme.
Tussen 2012 en 2019 werkte ik (opnieuw zeven jaar) aan Lieve Hemel. In dit tweede boek kom ik om zo te zeggen, volledig uit de kast wat betreft mijn herinneringen aan vorige levens en de multi-dimensionele aard van mijn visioenen. Mijn vorige levens speelden zich immers voornamelijk op de hogere dimensies af, in de meer etherische Lichtwerelden.
Mijn conclusie luidt dat de mensheid niet rechtstreeks van de apen afstamt, maar dat er op deze planeet heel wat anders aan de hand is. Kijk, we weten dat de geschiedenis is geschreven door de overwinnaars. Maar dat is niet de wérkelijke geschiedenis. Onze ware menselijke geschiedenis, onze ware af- en toekomst, heeft niets aan het opzettelijk weglaten of onderdrukken van zaken die bepaalde gevestigde belangen schaden. Ze heeft ook niets aan herschrijven, verdraaien of vervalsen. Wie zoals ik verschillende openbaringen heeft gekregen, en vervolgens de moeite neemt om de (verborgen) geschiedenis op deze planeet grondig uit te pluizen, zal zien dat deze werkelijk bol staat van de fantastische verhalen van en over visionaire mensen. Ik denk bv. aan de Wijze Meesters van het Verre Oosten, aan Thoth/Hermes, Isis en Osiris, maar ook aan de Ridders van de Ronde Tafel(s), koning Arthur, Merlijn en dergelijke. Vroeger ontstonden rondom dergelijke visionaire voorvallen verhalen. Verhalen werden legenden en legenden werden mythen. Totdat ze tenslotte naar het rijk der fabelen werden verwezen. Alles wat oud is, zo redeneert tegenwoordig onze huidige maatschappij, is primitief en voorbijgestreefd.
Het wordt de hoogste tijd dat de Waarheid terug boven water komt. Datgene wat de klassieke/orthodoxe wetenschap en de religies op deze Aarde grotendeels als symbolisch hebben opgevat, gaat wel degelijk om waar-gebeurde verhalen. Onze menselijke geschiedenis is helemaal niet primitief. Deze planeet en deze mensheid zijn tot stand gekomen door de liefdevolle samenwerking van meerdere Sterrenvolkeren die zich binnen de Wereld van Vrede op de hogere dimensies bevinden. Op deze planeet hebben op verschillende tijdstippen, verschillende soorten wezens – aardse en buitenaardse – met en naast elkaar samen geleefd.
Mijn ervaringen wijzen ook zeer duidelijk in één en dezelfde richting: het bewustzijn van de mens is niet het product van de hersenen maar maakt inherent deel uit van een Multi-Versum dat met bewustzijn is bezield en door Kosmische Intelligentie wordt geïnformeerd. Wij allen zijn (min of meer) bewuste wezens die zich met elkaar ontwikkelen in een schitterend samenhangend geheel. Zoiets als losstaande deeltjes bestaat eenvoudigweg niet. Of zoals John Donne het destijds zo mooi in een gedicht verwoordde: ‘Geen mens is een eiland.’
Als alles normaal was verlopen, had ik simpelweg mijn persoonlijke kosmische verhaal vertelt. Hoe ik op 2 februari 1973 werd geboren: op Maria Lichtmis. Hoe ik als baby in de wieg ontwaakte en tegelijkertijd in twee werelden kon kijken. Hoe het ene paar ogen deze fysieke wereld aanschouwde, terwijl een ander paar (geestelijke) ogen de Hogere Lichtwerelden voor zich zag. Hoe ik deze kostbare verbinding intuïtief leerde te behouden, en later als kind avonturen beleefde met wonderlijke wezens in werelden die voor de meeste mensen onzichtbaar zijn maar daarom niet minder echt. Hoe gevangen ik mij voelde in mijn lichaam en in een maatschappij die dit soort zaken nog steeds niet werkelijk serieus neemt. Hoe erg ik het destijds vond dat ik nergens met mijn buitengewone verhalen terecht kon, maar ook hoe blij ik ben dat ik inmiddels wel mijn weg én andere lot- en bondgenoten gevonden heb.
Veel mensen vragen mij tegenwoordig wat ik van deze crisis vind, hoe ik er tegenaan kijk. Wat eruit ziet, zo antwoord ik dan, als (het begin van) een wereldwijde crisis, gaat in Werkelijkheid om meerdere en verschillende krachten die elk en tegelijkertijd strijden om hun bestaan. In het geval van het inmiddels verouderde orthodoxe wereldbeeld, gaat het eerder om een krampachtige strijd voor voortbestaan. De Nieuwe Wereld strijdt ook voor haar bestaan. De oude wereld laat zich immers niet zomaar transformeren. En dan is er nog de Tijdsgeest. Die is er gewoon. Als een soort paraplu of overkoepelende sfeer waarbinnen al deze krachten duwen en trekken en zalven en helen. Geen wonder dat dit chaotisch kan overkomen of aanvoelen. Veel mensen weten momenteel dan ook niet goed wat ze er van moeten denken of maken. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik dit soort situaties reeds meerdere keren heb zien aankomen en ik heb het ook meerdere keren zelf meegemaakt. Daarom ben ik dan ook (terug) hier. Om te vertellen wat ik erover weet.
Wanneer een maatschappij op grote schaal de wetten van de Eenheid breekt; wanneer ze op een bepaald punt in haar evolutie niet heeft geleerd hoe de Eenheid in elkaar steekt; wanneer ze niet beseft dat alles bezield is en verbonden met elkaar; wanneer ze ernstige schade blijft aanrichten, zowel aan zichzelf, aan de mensheid als aan de planeet, dan ontketent ze zelf krachten die haar zullen dwingen te transformeren. Dit soort situaties hebben zich in het verre verleden reeds meerdere malen voorgedaan en in sommige gevallen zelfs tot de ondergang van de maatschappij in kwestie geleid. Ik denk bijvoorbeeld aan het grote cataclysme dat een einde maakte aan al het leven op mijn thuisplaneet Lyra. Of aan de Elektrische Oorlog die de Aarde trof omstreeks 5.509.000 jaar geleden en die de ondergang inluidde van het Eerste Gouden Tijdperk.
Om ons samen met onze prachtige planeet te kunnen verheffen tot een hogere bestaansvorm, zullen we een balans moeten vinden en ons zowel door liefde als door razernij moeten laten leiden: door passie en woede in gelijke verhoudingen. Woede over onrecht en wreedheid, en passie voor datgene wat de moeite waard is om te beschermen en waarop we samen kunnen bouwen.
Ik spreek uit eigen ervaring als ik hier zeg dat gedegen zelfonderzoek tot steeds meer liefde, wijsheid, vrijheid en eenvoud leidt. Verhelderende Ziel-inzichten zorgen enerzijds voor een toename van het empathische vermogen en het vergroten van het Wereld-Hart. Maar ze zorgen er anderzijds ook voor dat het incasseringsvermogen zijn limiet bereikt waardoor onrecht, leugens, manipulatie, geweld, pijn, oorlog, ect. niet langer door de beugel kunnen.
De realiteit van oorlog bijvoorbeeld. Omdat het hebben van een leger legaal is, lijkt het alsof het ook acceptabel is. Het is normaal. Over het algemeen beschouwt niemand oorlog als crimineel. Maar je kunt geen oorlog voeren (tegen terrorisme, drugs of wat dan ook) zonder zélf een terrorist te worden. Terrorisme is de oorlog van de armen en oorlog is het terrorisme van de rijken. Dus eigenlijk is er geen verschil tussen die twee.
Nee, oorlog is nooit glamoreus, heroïsch of aantrekkelijk. Het is misdadig. Monsterlijk. De aard van alle oorlog is die van tragedie en van lijden. We zouden allemaal intens geschokt moeten zijn door de omvang van zulke tragedies, maar we zijn inmiddels te zeer verward, te zeer gehersenspoeld. In de woorden van de Dalai Lama: ‘We zouden genoeg moeten hebben van het geweld en het uitmoorden dat overal om ons heen gebeurt. Als een mens wordt vermoord door een dier, dan is dat verdrietig, maar als een mens wordt vermoord door een ander mens is dat ondenkbaar. We moeten moeite doen om over elkaar te denken als medemens, als broeders en zusters.’
De ‘Vierde Wereldoorlog’, zo noemde Zapatista-leider Marcos in 1999 de neoliberale globalisering waarmee multinationals de hele wereld proberen te veroveren. (Het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger heeft zijn basis in Chiapas/Mexico en is een revolutionaire beweging die o.a. streeft naar autonomie van de indiaanse bevolking.) Ja, de manier waarop de globalisering de markt alles laat overheersen, de manier waarop ze de menselijkheid verwoest en al het menselijke dat in opstand komt tegen de zogenaamde logica van de markt tot een vijand bombardeert die vernietigd dient te worden… Dat alles ligt mij zeer nauw aan het hart.
Zaken als kunstmatige of artificiële intelligentie zijn nog zoiets. Zo zielloos. De enorme hoeveelheden ‘data’ die op dit ogenblik reeds op grote schaal worden ‘geoogst’, en die niet langer ten voordele van ons welzijn worden aangewend maar ten voordele van groter gewin voor slechts enkelen…
De sociale verwijdering van elkaar, de angst en de psychische druk die toeneemt, mensen die helemaal alleen sterven, illegale familiebijeenkomsten en feestjes, mondmaskers als de laatste modetrend… Om nog maar te zwijgen van de systematische verwijdering van al het ‘fake-news’, dat in zoveel gevallen meer op waarheid is gebaseerd dan wat de mainstream-media ons tegenwoordig vertelt, en, last but not least: de aanvallen op onze ‘freedom of speech’ dat niet alleen ons recht op vrije meningsuiting inhoudt maar misschien nog wel meer ons recht op het hebben van een individuele mening. Ik geef het hier grif toe: ik heb het er héél moeilijk mee. Wanneer ik verneem dat boeken en video’s, over bijvoorbeeld de ernstige nadelen en gevaren van vaccineren, momenteel massaal van YouTube worden verwijderd en dat schrijvers als Lynn Mc Taggart en David Icke zwaar onder vuur liggen. Klokkenluider Edward Snowden noemde het ‘een structuur die mensen onderdrukt’ en zo sprak de Nederlandse journalist/schrijver Karel van Wolferen tijdens het programma ‘Weltschmertz’: ‘Gelukkig worden steeds meer mensen wakker (…). Het gaat over ver-schrik-ke-lijk veel geld (…). Over wereld-controle.’
De ‘gezonde’ politie-staat die sommigen voor ogen hebben, met kunstmatig aangedreven ‘mensen’ die meetbaar, controleerbaar en vooral manipuleerbaar zijn: ik zou er ziek van kunnen worden, zo hard trek ik mij dit alles aan. Maar gelukkig (her-)ken ik het van lang, lang geleden. Daardoor weet ik wat mij te doen staat. Ik moet het er namelijk gewoon over hebben. Mijn mening uiten, op deze manier – via dit artikel – en op nog vele andere manieren. En ja, op het gevaar af voor dwaas, naïef of nog erger: voor gek te worden versleten.
Een beeld van een boom kan een levende boom nooit vervangen, hoe goed dat beeld ook moge zijn. Een virtuele knuffel blijft hoe dan ook afstandelijk. Net zoals kunst op afstand vaak gewoon niet werkt. In plaats van de zaken alsmaar meer ingewikkeld te maken, moeten we mijn inziens net de andere kant op. Nu volop investeren in mensen, in gezondheid, in welzijn voor alles en iedereen, is dat niet wat we juist nu zouden moeten doen?
Neen, ‘het nieuwe normaal’ is niet iets waaraan we zouden mogen wennen. En we kunnen straks ook niet verder op de manier zoals we voor deze crisis bezig waren. We hebben échte veranderingen nodig. Veranderingen die ten goede komen aan alles en iedereen. En als wij deze veranderingen niet eerst zelf bedenken en inzien en opeisen, als wij er niet voor opkomen, ervoor uitkomen en ervoor opstaan, wie dan wel? Verandering begint bij onszelf. Bij ieder van ons. En nee natuurlijk, dit betekent niet voor iedereen precies hetzelfde. Ieder van ons heeft zijn eigen unieke verhaal, zijn eigen opdracht en missie. Sommigen zullen moeten vechten, hun plaats op de barricades innemen. Anderen moeten nog leren stilstaan en onthaasten, nog anderen leren terug spelen, dansen en echt koken of leren zelfstandig nadenken, praten en écht naar elkaar luisteren. We kunnen – zoals steeds – slechts begrip voor elkaar opbrengen. Met een open, verwonderde blik naar elkaar blijven kijken en proberen onszelf én de ander te begrijpen.
15 mei 2020
P.S Nu terugkijkend had ik beter niet geschreven dat de Tijdgeest er ‘gewoon’ zou zijn. Alles in dit Multi-Versum heeft immers een doel. Niets is toevallig. Het is dus beter om de Tijdgeest te bekijken als een essentieel onderdeel van een immens raderwerk, een enorme klok. Bovendien is deze klok een levende constructie, een netwerk van velden vervuld van bewustzijn. Een Hemels Gezelschap dus, dat Goddelijk Licht in en uit ademt. Maar daarover later meer.
Liefs
Ilse
(Foto: Steve Duteuil)
Klik hier voor de volgende blogpost.
Je kan Terug naar het Paradijs ook volgen op Instagram + Facebook
Delen mag en is zelfs zeer welkom (mits naamsvermelding).