Deze blog(post) maakt deel uit van het documentaire-filmproject Terug naar het Paradijs waarin ik samen met mijn geliefde, regisseur/cameraman Thomas Ceulemans, een klein bijzonder meisje volg. Haar naam is Amy. 

Het volgende stukje is vanaf 1 april eveneens als column te lezen in het spirituele tijdschrift van La Verna (enkel voor abonnees).

Lieve mensen, ik schrijf jullie vanuit een diepe doorleefde, ja zelfs gewijde stilte: ik kan het maar moeilijk anders benoemen. Toen de enorme energetische instroom – we konden zelfs van heuse energetische stormen spreken! – die werd veroorzaakt door de Aquarius-poort tijdens de maand februari 2022* – ging liggen, deelde ik wederom in een intense rust die als vanzelf aanzette tot terugtrekking, zelfreflectie en reiniging. Toevallig (niet dus) kwam er net daarvoor zowel een einde aan mijn performances voor het Momu/Antwerpen als voor Opera Ballet Vlaanderen/La Bohème. Het is erg fijn als je vanbinnen voelt dat je activiteiten geheel organisch mee vloeien en inhaken op een veel grotere stroom, die van het leven zelf namelijk.

De Grote Stroom van het Leven wordt ook wel de Grote Ademhaling genoemd. Inademen staat dan gelijk aan eb: het zich terugtrekken in de binnenwereld of het op zichzelf terugplooien. Een tijd die voor zelfreflectie staat, inzichten en noodzakelijke reiniging. Net zoals er na regen zonneschijn komt, zo komt er ook na eb weer een organische periode van vloed. Dan treed je weer gezuiverd en met hernieuwde krachten naar buiten en ben je veel meer sociaal en actief betrokken in de buitenwereld.

Heel concreet betekende dit alles voor mij enkele weken weinig of geen sociale media. Dat kostte geen enkele moeite. Ik sloeg mezelf als het ware gade en constateerde dat dit alles eventjes niet(s) voor mij was. Ook was ik benieuwd naar hoe lang deze periode duren zou. Stel je voor, zo schoot het een keer door mijn hoofd, dat ik nooit nog deel nemen zou aan die gestage stroom van berichten en informatie… Maar nauwelijks een seconde later moest ik dan alweer glimlachen met mezelf. Uit ervaring weet ik immers al langer dan vandaag dat dingen komen en gaan en dat ook dit weer zo’n soort ‘fase’ was. Ik zou er wellicht weer als gelouterd uitkomen. Of toch op z’n minst als na een reis, met nieuwe energie. Dat is te zeggen: als je niet werkelijk de moeite neemt om ook écht stil te worden en te luisteren naar wat de Bron in jezelf jou te zeggen heeft, gebeurt er uiteraard helemaal niets. Word je heel stil en geef je wel gehoor aan die diepste fluisteringen van de Ziel, dan voel je dat je kleine stapjes zet. En vele kleine stapjes…

Iets anders wat plaatsvond, was dat Thomas en ik eindelijk onze daadwerkelijke verhuis konden regelen. Na maanden van noodgedwongen kamperen tussen enkel onze planten (slapen deden we op een matras op de grond en onze eettafel bestond uit een houten boekenplank op twee schragen), was er eindelijk tijd om onze spullen te verzamelen en onze vrienden op te trommelen. Hoezeer we ook ons best hadden gedaan om enkel nog de meest noodzakelijke dingen te behouden, na afloop van de verhuis vonden we dat we eigenlijk nog veel te veel bezittingen hadden. Meer dan een half jaar hadden we het met bijna niets gesteld en dat was ons eigenlijk heel erg bevallen. (Wat heb je eigenlijk aan allerlei verzamelingen?) Wat volgde was een soort van tweede verhuis waarbij we nogmaals door alle dozen heen gingen en veel weer opnieuw het huis uit vloog! Vele leuke spulletjes die we gewoon op straat zetten, waren soms zelfs al na enkele minuten verdwenen. Een keer zag ik een groepje kleine jongens waarvan er eentje dolenthousiast werd nadat hij het houten paneel spotte waarop de wereldkaart stond afgebeeld.

En ergens tussen dat alles door pikten we dan eindelijk ook weer de draad op met ‘onze’ Amy. Voor diegenen die het nog niet weten: Thomas (die regisseur is) en ik volgen sinds iets meer dan een jaar nu, een klein meisje dat net zoals ik zeer concrete herinneringen heeft aan de tijd voordat zij hier op Aarde kwam. Wat Amy echter helemaal bijzonder maakt, is dat zij nauwelijks 9 jaar is! Als ik terugblik naar mijzelf, naar mijn eigen parcours… Kijk, het overkwam mij vroeger regelmatig dat mensen mij aanstaarden of zelfs uitlachten als ik met mijn verhaal op de proppen kwam. Maar met ‘vroeger’ bedoel ik ‘in de afgelopen 20 jaar’. Ik was met andere woorden al volwassen. In mijn kindertijd reageerden de meeste kinderen meestal met een pure, ontwapenende onschuld die kinderen nu eenmaal zo eigen is. De volwassenen daarentegen… Ze noemden het kortweg een teveel aan fantasie. Of ‘Ilse heeft een zeer levendige/actieve verbeelding’. Mijn moeder – zelf hoog-sensitief/mediamiek – raadde slechts aan wat haar destijds door haar moeder was aangeraden: hierover houd je maar beter je mond. De mensen vinden het raar als je over dit soort zaken tegen ze begint en zullen jou al snel ook raar vinden… Tja, als zelfs je eigen moeder het zo stelt… Nee, dan de moeder van Amy!

Zoals ik al uitvoerig in een van mijn eerste blogposts beschreef (zie de Terug naar het Paradijs-blog op mijn website), moest Kristien, de moeder van Amy, een hele weg afleggen en was het tenslotte dankzij een energetische osteopate dat de kwartjes langzaam begonnen vallen. Wat Kristien daarna deed, was echter werkelijk opzienbarend! Ze ging daadwerkelijk naar haar kleinste dochtertje luisteren waardoor Amy zich op haar beurt gehoord én gezien wist. Daarna bloeide Amy niet alleen steeds meer open; ze werd zelfs een soort wegbereider voor niet alleen haar moeder maar bij uitbreiding hun hele gezin!

En het verhaal wordt eigenlijk alleen maar mooier want Amy heeft intussen zelfs een eigen Facebook-pagina waar haar aanhang gestaag groeiende is. En tegenwoordig verschijnt er ook een vaste column in de tijdschriften Spiegelbeeld en Pure Child.

Uiteraard wil ik mijn eigen moeder op geen enkele manier met de vinger wijzen – zij deed slechts wat zij voelde dat zij destijds doen moest – maar het mag duidelijk zijn dat we momenteel (opnieuw) in een tijd zijn beland waarin buitengewone stemmen niet langer in de kiem hoeven te worden gesmoord! Anders gezegd: de maatschappij is de afgelopen tijd enorm geëvolueerd. Om het met de woorden van Kristien te zeggen: ‘De vraag/behoefte wordt vanuit de maatschappij steeds groter om zulke verhalen van herkenning te horen. Ouders geraken met hun kinderen die problematisch gedrag vertonen of ziektes, ook veel verder in deze wereld dan in de klassieke geneeskunde.’

Inderdaad. Ik heb mezelf als kind soms in kronkels en bochten gewrongen – en ook Amy had in het begin heel wat moeite in het gezin – maar inmiddels ben ik er persoonlijk en na een lange (onder)zoektocht helemaal klaar voor! De wereld zoals die de laatste eeuwen is georganiseerd, staat voor een reeks ingrijpende veranderingen. Heerlijk is dat! Eindelijk! De veranderingen kunnen al worden gezien. Ze zijn er overal. In de luchten boven ons, maar ook hier, overal om ons heen op deze prachtige planeet Aarde. Eindelijk is de wereld weer klaar voor dit soort stemmen en mensen. Eindelijk vinden dit soort mensen en stemmen – want het gaat uiteraard niet alleen over ons; er is stilaan sprake van een groeiende beweging die nu dagelijks in aantal toeneemt! – steeds meer gehoor!

En er is meer! Mijn eigen verhaal, dat van de jonge Amy en jonge vrouwen zoals bijvoorbeeld Christina von Dreien, vertonen inmiddels zoveel overeenkomsten dat we stilaan werkelijk kunnen spreken van de (weder-)geboorte van een (her)nieuw(d) mens- en wereldbeeld! De zogenaamde naturalisten van de ‘moderne’ wetenschap ontkenden immers de ziel want dachten dat bewustzijn slechts voortkomt uit de werking van de fysieke hersenen. Maar het is net andersom! Bewustzijn en bezieling – Liefde en Licht – zijn er overal. Daarna pas, wanneer het bewustzijn bewust wordt van zichzelf en er als het ware een getuige of een waarnemer ontstaat, dan pas gaat de fysieke materie er zich mee moeien.

Als je dit begrijpt, dan snap je ook waarover kwantum-fysica gaat (de meest moderne tak van de wetenschap) en dan dringt het eveneens tot je door dat jijzelf je eigen Schepper bent. Of nog: een medeschepper of co-creator.

Voelde je de energie weer opbouwen naar de volle maan van 18 maart? En daarna naar de equinox van 20/21 maart?

Ik wens je alvast een mooie, inspirerende lente.

Liefs

Ilse

*Over de bijzondere numerologie en de meestergetallen van de maand februari 2022 ga ik het hier niet hebben. Wil je daar toch meer over weten, check dan zeker even de Vragen & Antwoorden-blog.

 

Klik hier voor de vorige blogpost, en hou je klaar voor de volgende!

Je kan Terug naar het Paradijs ook volgen op Instagram + Facebook 

Delen mag en is zelfs zeer welkom (mits naamsvermelding).