Deze blog(post) maakt deel uit van het documentaire-filmproject Terug naar het Paradijs waarin ik samen met mijn geliefde, regisseur/cameraman Thomas Ceulemans, een klein bijzonder meisje volg. Haar naam is Amy.
De onderstaande tekst werd mij aangeleverd door Kristien Van Camp, de moeder van Amy. Ik vroeg haar immers naar haar verleden en kreeg een boeiend levensverhaal te lezen. Zo schrijft Kristien: ‘Als kind was ik al erg gefascineerd door het Afrikaans continent. Ik wilde alleen barbie- en babypopjes met een bruine huid en droomde van het runnen van een groot weeshuis waar ik als mama voor een twintig-tal Afrikaanse kinderen kon zorgen.
Toen ik twaalf jaar was, schreef ik naar Artsen Zonder Grenzen met de vraag welk beroep ik best kon doen om het meeste kans te maken naar Afrika te kunnen gaan, om me in te zetten voor de bevolking daar. Eens studente Criminologische Wetenschappen greep ik meteen de kans om een buitenlandse stage te lopen bij straatkinderen in Zuid-Afrika. Waaw, ik was onmiddellijk verliefd op dit land, op deze mensen, op deze kinderen. Ondanks de vele problemen die hier leefden, voelde ik pure levenskracht, openheid, verwondering en dankbaarheid voor wat ze hier wel hadden. Hier hoorde ik thuis!
Na jaren vrijwilligerswerk, vond ik ook mijn droomjob als NGO coöperant in Plettenberg Bay, het klein paradijsje op aarde. We konden zoveel realiseren met en voor de mensen… We zaten in onze flow en leerden zoveel verschillende culturen en gewoonten kennen (we woonden met maar liefst zeven verschillende nationaliteiten in een huis). Mijn kijk op de wereld verruimde. Bij zonsopgang jogden we naast het strand, zwommen bij de dolfijnen, namen een heerlijke douche en stonden fris en wel weer klaar voor onze nieuwe werkdag. Energielevel op honderd procent! Ook mijn (toen nog toekomstige) man, James, behoorde tot dit plaatje.
James, die toeristen rondleidde op olifanten, kende de kneepjes van het natuur- en dierenrijk die weer een totaal nieuwe wereld aan me toonden. Dat dieren intuïtief zoveel wisten en voelden, had ik me nooit durven voorstellen. James was een fantastische storyteller. Elke avond keek ik uit naar weer een volgend verhaal dat zijn oma aan hem had verteld rond het kampvuur.
We trouwden in Zambia (mijn werk breidde uit tot Zuidelijk-Afrika) en hadden negen maanden later een schat van een dochtertje. Met ons gezinnetje en een superlieve nanny die bij het huis hoorde, woonden we in een zeer warme streek in Mazabuka (soms wel boven vijfenveertig graden). Heel vaak hadden we geen elektriciteit of stromend water. Ons eetpatroon veranderde (om hygiënische reden) en het productieve leven wat we kenden in België/Plettenberg Bay werd vervangen door een vreedzaam en rustig leventje waar we leerden omgaan met de zeeën van tijd die je niet kon versnellen door je eigen acties. Wachten was altijd en overal de boodschap. Voor mij een hele aanpassing, maar mijn man en dochter genoten met volle teugen van deze vertraagde wereld waar we enkel in het hier en nu leerden leven. Met terug een groot project in Zuid-Afrika aan te nemen, stond studie en werk weer hoog op mijn lijstje. Tot ik (onverwacht) zwanger werd van ons tweede dochtertje.
Wat nu? Twee kinderen, geen eigen huisvesting, zonder familie in de buurt, met een drukke carrière en geen zekerheid betreffende goed onderwijs en ziekteverzekering voor onze meisjes… Dat vonden we toch erg riskant. Misschien tijd dat we eens gingen nadenken en ons gingen settelen? We beslisten om de stap te zetten richting mijn geboortedorp Lommel in België. Ondanks de zeer warme ontvangst van familie, vielen we beiden al snel van onze ladder. We voelden ons zo rijk aan ervaring en intens gelukkig in het zonnige Afrika, en belanden nu met beide voeten op de grond. De mensen zeiden: ‘Hoe? Hebben jullie niets van eigen hebbedingetjes/meubilair meegebracht na tien jaar en niets opgebouwd? Hoe denken jullie in België te overleven met een man die nog geen Nederlands spreekt en binnenkort twee kleine kinderen? Jij gaat toch niet voltijds kunnen gaan werken…’ Zaken waar we in Afrika nooit bij stilgestaan hadden. We voelden plotseling een enorme druk van ‘overleven’ in België (we woonden daarbovenop nog tijdelijk in bij mijn ouders).’
Kristien besluit: ‘We gaan ons mannetje moeten staan, onszelf moeten kunnen bewijzen dat het ons wel gaat lukken.’
Nieuwsgierig geworden naar haar eerste ‘mystieke’ ervaring, deelde ze me het volgende mee:
‘Aangezien Naomi er als baby uit floepte op natuurlijke wijze, was ik zeker dat het bij onze tweede dochter nog gemakkelijker ging zijn. Niets was minder waar. Een sterrenkijkertje dat compleet vastzat en extra weeën-opwekkers nodig had. Toch bleef ik volhouden dat het moest lukken zonder epidurale. Na uren persen, kwam ons volgroeide meid er eindelijk uit! Amy was een braaf en nieuwsgierig baby’tje. Maar eens ik na acht maanden stopte met borstvoeding (of was het het begin van bewustwording?), begonnen de problemen zich voor te doen.
Allergieën, eczeem, hoofdpijnen, oververmoeidheid en buikpijnen staken de kop op. Ook het eten en slapen verliep niet van een leien dakje. Met de vele bezoeken aan artsen en ziekenhuizen die geen vaste diagnose konden stellen, (alle problemen wisselden ook van het ene na het andere bezoek) stelden we de vraag of we iets misdeden. ‘We geven toch al onze liefde en bescherming die een kind nodig heeft?’ Met de handen in ons haar, gingen we naar één van onze volgende hulplijnen: een energetisch osteopate. Amy was toen vier jaar met wisselende gemoedstoestanden. De osteopate zei: ‘Lieve mama, ik geef je maar een goede raad: gooi al je eigen overtuigingen en opvoedingswaarden even aan de kant en luister met heel je moederhart naar je dochtertje. Volg je gevoel, niet wat ze je aangeleerd hebben’. Medicatie werd afgebouwd en het grootste lichtpuntje kwam toen de osteopate zei: ‘Ze is helemaal geen ziek meisje, geloof me maar. Je komt er nog wel zelf achter’.
Zo namen we dochterlief in ons bed, legde ik haar dagen op mijn borst, liet ik ze ook in de winter op haar blote voetjes lopen op zoek naar steentjes en stopte ik met stress betreffende wat ze al dan niet moest eten en drinken. Ze bleef vele namiddagen thuis van de kleuterschool om te herstellen van haar vermoeidheden.
Er werd een volledig nieuwe wereld voor ons geopend. Uit een klein vier-jarig mondje durfde eindelijk een zieltje te spreken dat al zoveel levens achter de rug had en even geen zin meer had in een nieuw leventje op aarde. Reïncarnatie? Galactische werelden? Aura’s? Hooggevoeligheid? Kristallen? Bijzondere stenen? Geen haar op mijn hoofd dat er ooit van gehoord had, laat staan erin geloofde. Maar van een klein meisje, je eigen vlees en bloed, dat met heel haar hart emotioneel en tot in details vertelt van haar afscheid uit haar vorig leven en wat ze hier op aarde kwam doen, dan begin je je toch wel wat vragen te stellen.
We vielen van de ene verbazing in de andere en lieten ons mee begeleiden in de wondere wereld van natuurlijke helingen, kristalcirkels en verhalen van dochterlief. Zo werd ons immuun zwak meisje met moodswings, een heerlijke, gezonde en krachtige meid die zin had om aan haar opdracht te beginnen, met mensen rond haar die haar mee ondersteunen.’
‘Waaaw!’ zo verzucht Kristien: ‘Wat een verbondenheid, wat een liefde, wat een paradijselijk leven zou het allemaal kunnen zijn als we leren in onze kracht te staan. Niet boven of onder iemand, maar ieders unieke puzzel in verbinding tot de grote levensbloem. En niet alleen de mens, maar ook de natuur en dieren spelen een even belangrijke rol in dit alles. Ik ben alvast begonnen met mijn eigen innerlijk bewustwordingsproces na een tipje van de sluier gekregen te hebben. Vol passie kijk ik uit naar het vervolg, waar ieder van ons een grote bijdrage aan zal leveren. Want de toekomst ligt niet vast… die maken we zelf.’
Liefs
Ilse
Klik hier voor de volgende blogpost, en hier voor de vorige.
Je kan Terug naar het Paradijs ook volgen op Instagram + Facebook
Delen mag en is zelfs zeer welkom (mits naamsvermelding).