Deze blog(post) maakt deel uit van het documentaire-filmproject Terug naar het Paradijs waarin ik samen met mijn geliefde, regisseur/cameraman Thomas Ceulemans, een klein bijzonder meisje volg. Haar naam is Amy.
In hartje Lommel te Limburg vind je een heel bijzondere plek, van een even bijzondere vrouw. Ik heb het over BaZiel, de belevingsbar van Karolien Claes. Temidden van het unieke interieur, kan je er, naast lekkere sapjes, koffie en gebak, ook terecht voor speciale hebbedingen – waaronder mijn beide boeken! – en zelfs een persoonlijke reading met inzichten, tips en tricks om het beste uit jezelf te halen!
Wanneer ik Karolien voor het eerst ontmoet, vallen me meteen haar oer-kracht, spontaniteit en eerlijkheid op. Het is duidelijk dat Kristien en Amy hier in bijzonder fijn gezelschap vertoeven. En ook al lijkt het alsof deze dames elkaar al jaren kennen, is niets minder waar. Zo vertelt Karolien: ‘Ik ontmoette Kristien en Amy een viertal jaar geleden, in het winkeltje Elf en Steen van mijn tante (waarover in de volgende blogpost meer). Hoewel Kristien daar over haar uitzonderlijke ervaringen met haar dochtertje Amy sprak, en ik vervolgens hun telefoonnummer opsloeg, zou het toch nog 3 jaar duren alvorens we elkaar terug zouden zien in mijn koffiebar.
Aangemoedigd door Amy, draaiden onze ontmoetingen telkens uit op diepgaande gesprekken. En uiteindelijk vroeg Kristien me om als coach voor haar organisatie een trajectbegeleiding uit te werken. Dit versterkte onze band enorm waardoor we nu echte vriendinnen zijn die open en eerlijk met elkaar kunnen praten. Zij en Amy vergezellen me, als waren het mede-reizigers op de trein. We ondersteunen elkaar in het ontleden van tekens die we ontvangen, in dromen die vragen om begrepen te worden, om zo meer inzicht te krijgen in de volgende stap richting ons levensdoel.’
Karolien blijkt een missie te hebben en heeft er reeds een hele weg opzitten. Hoe zou ze zichzelf omschrijven? Karolien: ‘Vriendinnen noemden mij onlangs een zielenfluisteraar omdat ik mensen begeleid en ondersteun in het nemen van beslissingen, afgestemd op de blauwdruk van hun leven. Zo wil ik me ook graag voorstellen omdat het goed weergeeft wie ik ben en wat ik van nature doe. Tot op de dag van vandaag helpt het me om mijn leven vorm te geven. Het zorgt er ook voor dat ik moedige en meestal niet de meest voor de hand liggende keuzes durf te maken. Zo ben ik al boekhoudster, ambtenaar, burn-out coach en welzijnsconsulente geweest. En nu dus ook uitbaatster van een koffiebar. De meeste mensen noemen me wispelturig als ik al deze rollen benoem en vroeger bracht me dat dan van mijn stuk. Nu weet ik dat het, ondanks de onsamenhangende verhaallijn, een strategisch proces is geweest om mijn ontwakings-proces te versnellen. Het dient het enige doel dat er werkelijk toe doet: mijn levensdoel.’
Karolien beseft dat dit ontwakings-proces nodig was om haar te verlossen uit, zoals ze zelf zegt, ‘de matrix waarin we onnatuurlijk gevoed worden door angst en het idee dat we als mens in mogelijkheden beperkt zijn. Want de mogelijkheid om ons te bevrijden van lijden, en te ontwaken in een vervullend leven is voor ieder van ons toegankelijk. Zo kunnen we van deze plek iets magisch te maken. De hemel op aarde ligt binnen ons handbereik.’
Karolien weet heel goed waarover ze spreekt: ‘Ik heb het afgelopen jaar, een beetje gelijklopend met het corona-verhaal, veel opzoekingswerk gedaan wat de krachten achter de schermen van deze pandemie betreft. In eerste instantie ging ook ik op in de angst maar dit evolueerde al snel naar een innerlijk weten dat er meer aan de hand was. In de maanden voorafgaand aan de pandemie had ik blijkbaar in verschillende individuele kaartleggingen aan mensen meegegeven dat er iets groots zat aan te komen en dat dat enorme gevolgen zou hebben voor de mensheid. Deze mensen stuurden mij die periode één voor één een berichtje om dat te benoemen. Dat was voor mij een soort van bevestiging, maar ook een wake-up call.
Vervolgens ontwikkelde zich op mijn pad een keten van toevalligheden. Gaande van een gesprek met mijn huisarts, een Facebook-groep, documentaires tot nieuwsberichten die me deden fronsen. Het waren één voor één aanknopingspunten die me deden ontwaken uit de realiteit die men mij voor waarheid aanreikte. Hierdoor werd mijn honger om te ontdekken hoe de wereld dan wel in elkaar zat, steeds groter.
Tijdens de eerste lock-down lag mijn focus vooral op het in kaart brengen van de krachten achter de duistere realiteit. Er ging een niet zo mooie wereld voor me open, gaande van het winstbejag van de farmaceutische industrie tot de niet zo verborgen agenda van het World Economic Forum. Ik werd met twee voeten stevig op de grond gezet en van mijn aangeleerde overtuiging dat de geldende macht het goed met me voor heeft, blijft sindsdien niets meer over. Er ontstond een enorm wantrouwen waardoor mijn honger naar informatie nog groter werd.
Op een bepaald moment werd ik in een documentaire geconfronteerd met kindersmokkel en -misbruik. Dit was de spreekwoordelijke druppel. Er was nog iets van ongeloof maar als je dan zelf op onderzoek gaat kom je al snel bij de officiële cijfers uit. Op jaarbasis verdwijnen er een gigantische aantal kinderen. 900.000, dat is een duizelingwekkend cijfer… Waar? Hoe? Waarom? De verdwijningen die worden benoemd in de media, stelden werkelijk niets voor met de verhalen die ik tegenkwam van slachtoffers. En nee, niet één verhaal, maar verschillende verhalen naast elkaar, waarin vreselijke praktijken benoemd werden. Gaande van kinderprostitutie tot kinderoffers.’
Toeval of niet, maar dit alles bracht wel Karolien naadloos terug… bij haar eerste eigen spirituele ervaring…
Karolien: ‘Hiervoor moet ik teruggaan naar mijn kindertijd. Ik moet ongeveer 7 jaar geweest zijn. ’s Nachts verscheen er een portaal op de muur aan de zijkant van mijn bed. Ik herinner me dat ik in eerste instantie gretig was om erdoor te gaan, gedreven door een gezonde portie nieuwsgierigheid en een blind verlangen naar het onbekende.
Van zodra ik erin verdween ervaarde ik echter al snel dat ik mijn ‘voertuig’ niet onder controle had. Ik heb het meerdere keren, verspreid over verschillende maanden, geprobeerd. Iedere keer opnieuw miste ik als het ware de juiste afslag en kwam ik op dezelfde, vreselijke locatie terecht. Een donkerrode, zwarte ruimte onder de grond, bewoond door in vuile lompen geklede kinderen. Al huilend en schreeuwend probeerden ze mijn aandacht te trekken, waarbij ze me wild en gretig met uitgestoken armen naar zich toe wilden trekken. Na zo’n reis kwam ik angstig en in pure paniek terug bij bewustzijn. Er ontwikkelde zich een routine waarbij ik mijn mama wakker schreeuwde. Zij maakte dan plaats in hun bed waar ik stevig omarmd door mijn papa, gerust in slaap kon vallen.
Na verloop van tijd bleef ik op veilige afstand van het portaal. Ik slaagde er zelfs in om het te negeren. Het leek alsof ik er energetisch stenen in plaatste waardoor het steeds kleiner werd, tot het op een dag volledig verdween. En zo ging het vanaf toen met alles wat ik koppelde aan het onbekende: ik negeerde het en bracht mezelf zo snel mogelijk in ‘veiligheid’.
Ik moet als kind veel hebben kunnen waarnemen want mijn zelfreddingsacties waren eindeloos. Zo herinner ik me dat wanneer ik ’s nachts naar het toilet moest, ik mijn ogen sloot, door de gang spurtte, het licht aanknipte, mijn ding deed, het licht uitknipte, mijn ogen sloot en weer terug rende. Dit is trouwens één van mijn acties die ik het langste ben blijven herhalen.
Geïntrigeerd en ‘getriggerd’ door Karoliens herkenbare verhaal, vraag ik haar om nog iets dieper te graven. Wat denkt zij bijvoorbeeld dat die kinderscène destijds voorstelde? Karolien: ‘Ik besef nu dat ik de ondergrondse tunnels, die actief gebruikt worden voor kinderhandel, destijds reeds heb mogen waarnemen om later, op een welbepaald moment in mijn leven, wanneer ik zou geconfronteerd worden met deze ‘alternatieve’ werkelijkheid, niet aan mezelf zou beginnen twijfelen.
Dit inzicht heeft me weerhouden om opnieuw in de schijnwerkelijkheid te stappen en bracht me opnieuw in contact met mijn oer-vertrouwen: het belichtte mijn levensdoel.
Ik besef nu ook dat ik toen mijn verlangen om op zoek te gaan naar het onbekende ben verloren, omdat het werd gedoofd door mijn angst. Het heeft jaren geduurd voordat dit verlangen opnieuw aanwakkerde.
Op het eerste zicht lijkt het erop dat deze ervaring mijn spirituele ontwikkeling heeft afgeremd maar als ik er dieper naar kijk, geloof ik ook dat er een reden is waarom ze zo is blijven plakken. Voor mij wijst het erop dat ik het niet mocht vergeten. Ik geloof dat van zodra ik er klaar voor ben, de energetische muur verdwijnt en het portaal opnieuw beschikbaar zal zijn. Mijn verlangen om interdimensionaal te reizen is in ieder geval het afgelopen jaar enorm toegenomen.’
Het woord ‘levensdoel’ is al enkele keren gevallen. Voor Karolien is het inmiddels zo klaar als een klontje: ‘Het gaat om een nieuwe wereld van vrede, welvaart en liefde voor alle levende wezens helpen creëren.’
En gevraagd naar de rol die Amy in dit alles speelt, antwoordt ze zonder aarzelen: ‘Amy blijft ons verbinden op momenten dat dat nodig is, en inspireert ons met haar missie op aarde.’
Liefs
Ilse
Klik hier voor de volgende blogpost, en hier voor de vorige.
Je kan Terug naar het Paradijs ook volgen op Instagram + Facebook
Delen mag en is zelfs zeer welkom (mits naamsvermelding).